In het voedselboswereldje wordt vaak geroepen: “nooooit maaien of wieden!”. Daar hebben wij op de extreem vruchtbare Vlaardingse kleibodem toch écht een andere mening over. Als we niets doen, groeit het kleefkruid, gras en riet vrolijk een meter boven onze liefdevol aangeplante bessenstruiken uit. Gevestigde planten kunnen daar best tegen (‘onkruid’ is ook een mooie bescherming tegen hongerige vogeltjes), maar jonge aanplant heeft wel wat licht en ruimte nodig. En ook de wandelpaden houden we graag vrij van prikkende brandnetels.
Maaien dus! Maar dan niet met een grommende bosmaaier, maar low-tech met de zeis!
Op zeisles
Maaien met de zeis is best een lastig trucje, en je moet het natuurlijk ook veilig doen. Daarom reisden we met zeven vrijwilligers op een zonnige (maar winderige) vrijdag de 13e naar Hellevoetsluis, waar een
dame woont die álles weet van zeisen. En wel volgens de traditionele Oostenrijkse methode!
Op de prachtige tuinderij van Sandy de Zeisgoeroe kregen we eerst een heerlijk stuk aardbeienvlaai en deden we een kort voorstelrondje. Mooi om (nog eens) te horen waarom we allemaal zo graag in het groen bezig zijn: van de helende kracht van planten en kruiden, tot de realisatie hoeveel kracht het menselijk lichaam eigenlijk heeft.
IKEA’en
De cursus begon met een grondige kennismaking met de zeis. Sandy gebruikt super-ergonomische Oostenrijkse zeisen die je precies op je eigen lichaam kunt instellen. Dat was nog best een klusje, met een inbussleutel hier en een schroefje daar. Maar al snel stonden we allemaal in de juiste houding tussen ons ‘fietsstuurtje’.
En toen mocht het zeisblad erop. De vaktermen vlogen ons om de oren: “pak het zeisblad alleen vast bij de arend of de rug, en nóóit bij de baard of de snede!”. Maar zelfs als we intussen die namen zijn vergeten, zal het respect voor het vlijmscherpe gereedschap ons altijd bijblijven!
Met de volledig gemonteerde zeisen togen we naar een klein veldje waar we ons ‘halve maantje’ mochten gaan oefenen. Sandy kwam één voor één bij ons langs om onze houding en techniek te controleren. En als we ‘geslaagd’ waren, werd ons zeisblad voor ons ‘ge-wet’ en mochten we rustig een strook gaan maaien.
In het begin is het best een gedoe om je beweging mooi af te maken en het zeisblad precies goed op de grond te houden. En Sandy had al gewaarschuwd dat droog gras eigenlijk niet zo lekker maait. Volgende keer dus letterlijk voor dag en dauw opstaan! Maar gelukkig waren er ook genoeg plukken sappig klaver, waar ons mes heerlijk doorheen sneed. Bokkie de geit was in ieder geval superblij met ons maaisel!
Wetten en haren
Na de potluck lunch maaiden we nog een eindje verder – we hadden intussen bijna allemaal de zen-flow gevonden. Én we leerden hoe we in het veld ons zeisblad snel konden slijpen met een natte wetsteen. Bij het wetten schijnen de meeste slachtoffers te vallen; dus niet kletsen, maar concentreren op wat je doet!
Aan het eind van de dag leerden we ook nog hoe we onze zeisbladen goed kunnen onderhouden. Eérst poetsen met wapen-olie, en dan ‘haren’: de snede scherp kloppen op een aambeeld met een hamertje. Oók weer zo’n fijn zen-klusje waarbij we allemaal als een stel ‘hé-hó-dwergen’ in de maat begonnen te kloppen en slaan.
Als dagafsluiting mochten we nog even een paar andere soorten zeisbladen uitproberen op het riet langs de slootkant. Vooral het ‘ruigte-blad’ sprak ons als ruige Vlaardingse voedselbossers wel aan! Die staat nu in ieder geval op ons collectieve verlanglijstje, net als nóg zo’n gezellige en leerzame excursie.
**
Deze bijdrage werd geschreven door Janny. En de foto's zijn van Michel. Beiden al een behoorlijke tijd vrijwilliger op de vaste vrijwilligerswerkdagen. Zou je het ook wel leuk vinden om vrijwilliger te worden? Dat kan. Kijk
snel hier en meld je aan.
